Ja, want die zijn er. Heftig ook. Zowel fysiek als mentaal. Heb de afgelopen twee weken veel tijd in het Diakonessenhuis doorgebracht. Het parkeerbedrijf is er rijk van geworden.
Fysiek lijkt het nu de goede kant op te gaan. Op een blauwe/zwarte navel en een paar kleine littekens na is er geen zichtbare schade aangericht. Inwendig lijkt er nog wel het een en ander overhoop te liggen. Vooral mijn darmen. Die kunnen het niet goed met elkaar vinden momenteel. Dat je daar énorme buikpijn van kunt hebben, is mij inmiddels duidelijk. Gisteren weer een receptje meegekregen. Helaas zet al dat spul geen zoden aan den dijk. Bovendien zit er zoetstof in dat spul. Daar hebben mijn darmen normaliter al moeite mee, laat staan in de situatie waarin zij nú verkeren.
Komt tijd, komt stoelgang. Hoop ik.
Mentaal gezien moet er nog wel het één en ander gebeuren. Gelukkig heb ik mijn 'shrink'. Ik hou van die man.
Het hele gebeuren enigszins relativeren gaat eigenlijk wel. Het zijn meer de gedachten aan 'wat had kúnnen zijn'. Daar blijf ik een beetje in hangen.
Komt tijd, komt berusting. Hoop ik.
Ik ben druk. Druk met iets én druk met niets. De tijd heb ik momenteel aan mezelf. Ben eigen baas maar dan zonder bedrijf. Voelt wel 'vrij', moet ik zeggen. Ruimte om tot mezelf te komen is er dus genoeg, zou je denken. Niets is minder waar.
Ik werkte me altijd een slag in de rondte, vaak meer dan 40 uur per week in combinatie met mijn gezin. Een drukke baan bij de politie. Toen ik zwanger bleek, nu een kleine twee jaar geleden, ben ik gestopt. Ik wilde geen enkel risico meer lopen. Helaas is mij namelijk in de loop der jaren gebleken dat die risico's alleen maar toenemen. Ik heb toen per direct mijn baan opgezegd en ben heerlijk gaan genieten van mijn zwangerschap. Een maand of vijf na de geboorte van ons kleine meisje ben ik in de kraamzorg gaan werken. Ontzettend leuk en dankbaar werk, maar mijns inziens niet te combineren met een baby. Per 1 januari a.s. ben ik derhalve officieel weer uit dienst. Momenteel werk ik natuurlijk niet, want ik ben ziek gemeld. Het valt mij nu ik thuis ben heel erg op dat ik drukker ben op een 'vrije dag' dan op een werkdag. Natuurlijk vraagt ons kleine meisje veel aandacht, maar da's alleen maar fijn. Het is het huishouden wat me zo tegenvalt. Elke dag weer. Wát een werk zeg...elke dag stoffen, zuigen, dweilen, 3x de hondjes uitlaten, ramen zemen, deuren soppen, wasjes draaien/opvouwen/strijken, boodschappen doen...ga zo maar door. Het is natuurlijk niet zo dat ik elke dag álle genoemde taken uitvoer, maar toch zeker wel meer dan de helft ervan. Want als je het góed wilt doen, ben je gewoon hele dagen bezig. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Ik vroeg me dus af waar ik de tijd vandaan haalde toen ik wél buiten de deur werkte. Want toen deed ik het ook allemaal, maar dan op mijn vrije dag. Ineens bedacht ik me dat ik toen ook vond dat ik op mijn vrije dag drukker was dan op een werkdag. Dus...toch maar weer een baan zoeken, heb ik in ieder geval íets meer rust.
Komt tijd, komt een leuke nieuwe job. Hoop ik.
Komt tijd, komt een nieuwe blog. Hoop ik.
