zondag 15 januari 2012

Geen mooie buik...

Tegen deze tijd zou mijn buik al wel wat aan het groeien geweest zijn. Niets is dus minder waar. Mijn buik is plat. Platter dan ooit. Het verdriet is er niet minder op geworden, sterker nog...het lijkt alleen maar groter te worden. En natuurlijk, ik héb al twee kinderen...de mooiste en liefste meisjes die ik mij ooit had kunnen wensen!! Ik mag dus eigenlijk niet zeuren. Maar het gemis blijft...in ieder geval de gedachte aan ´wat had kunnen zijn´... 

Stilletjes hopen we dan ook op een klein wondertje dit jaar. Volgens manlief heb ik in ieder geval enorme nestdrang. Dat zou wel wat voorbarig zijn, maar misschien heeft ie toch gelijk. De hele zolder moest vorige week leeg en achterstallige klusjes moesten worden afgemaakt. Alles netjes. Méér dan netjes. Ons huis kan weer door voor ´etalage´ hoor, pfff! 
De Curverbox met babykleertjes die ik tegen kwam deed mij in dikke tranen uitbarsten. Vol goede moed wilde ik het een en ander uitzoeken om aan mijn lieve vriendin Rens te geven. Ik kan het niet... Het doet pijn. Ik zie mijn kleine mevrouwtje alles nog zó dragen, alsof het gisteren was. Die kleine, mooie, lieve petieterige kleertjes wil ik zelf nog één keer bij een kindje aan kunnen trekken... 

Mijn hart huilt, maar ik hou me sterk en blijf hoop houden. 

Mijn meisjes zijn allebei in september geboren. Omdat ze allebei te vroeg geboren zijn betekent dat, dat ze rond deze periode zo ongeveer verwekt zouden moeten zijn. Voor mij een hele spannende tijd dus. Beide keren testte ik begin/half februari positief. Meer dan ´ons best doen´ en hopen kunnen we nu niet doen. Zou het ons gegeven zijn, een derde kindje? We zijn, zoals al gezegd, méér dan gezegend met onze twee meisjes, maar zou Hij dan toch nog een 'toegift' voor ons in petto hebben? Een broertje of een zusje voor onze meisjes, het maakt niet uit... Nog één keer een mooie buik...alstublieft????

dinsdag 13 december 2011

Naweeën...

Ja, want die zijn er. Heftig ook. Zowel fysiek als mentaal. Heb de afgelopen twee weken veel tijd in het Diakonessenhuis doorgebracht. Het parkeerbedrijf is er rijk van geworden.
Fysiek lijkt het nu de goede kant op te gaan. Op een blauwe/zwarte navel en een paar kleine littekens na is er geen zichtbare schade aangericht. Inwendig lijkt er nog wel het een en ander overhoop te liggen. Vooral mijn darmen. Die kunnen het niet goed met elkaar vinden momenteel. Dat je daar énorme buikpijn van kunt hebben, is mij inmiddels duidelijk. Gisteren weer een receptje meegekregen. Helaas zet al dat spul geen zoden aan den dijk. Bovendien zit er zoetstof in dat spul. Daar hebben mijn darmen normaliter al moeite mee, laat staan in de situatie waarin zij nú verkeren.
Komt tijd, komt stoelgang. Hoop ik.

Mentaal gezien moet er nog wel het één en ander gebeuren. Gelukkig heb ik mijn 'shrink'. Ik hou van die man.
Het hele gebeuren enigszins relativeren gaat eigenlijk wel. Het zijn meer de gedachten aan 'wat had kúnnen zijn'. Daar blijf ik een beetje in hangen.
Komt tijd, komt berusting. Hoop ik.

Ik ben druk. Druk met iets én druk met niets. De tijd heb ik momenteel aan mezelf. Ben eigen baas maar dan zonder bedrijf. Voelt wel 'vrij', moet ik zeggen. Ruimte om tot mezelf te komen is er dus genoeg, zou je denken. Niets is minder waar.
Ik werkte me altijd een slag in de rondte, vaak meer dan 40 uur per week in combinatie met mijn gezin. Een drukke baan bij de politie. Toen ik zwanger bleek, nu een kleine twee jaar geleden, ben ik gestopt. Ik wilde geen enkel risico meer lopen. Helaas is mij namelijk in de loop der jaren gebleken dat die risico's alleen maar toenemen. Ik heb toen per direct mijn baan opgezegd en ben heerlijk gaan genieten van mijn zwangerschap. Een maand of vijf na de geboorte van ons kleine meisje ben ik in de kraamzorg gaan werken. Ontzettend leuk en dankbaar werk, maar mijns inziens niet te combineren met een baby. Per 1 januari a.s. ben ik derhalve officieel weer uit dienst. Momenteel werk ik natuurlijk niet, want ik ben ziek gemeld. Het valt mij nu ik thuis ben heel erg op dat ik drukker ben op een 'vrije dag' dan op een werkdag. Natuurlijk vraagt ons kleine meisje veel aandacht, maar da's alleen maar fijn. Het is het huishouden wat me zo tegenvalt. Elke dag weer. Wát een werk zeg...elke dag stoffen, zuigen, dweilen, 3x de hondjes uitlaten, ramen zemen, deuren soppen, wasjes draaien/opvouwen/strijken, boodschappen doen...ga zo maar door. Het is natuurlijk niet zo dat ik elke dag álle genoemde taken uitvoer, maar toch zeker wel meer dan de helft ervan. Want als je het góed wilt doen, ben je gewoon hele dagen bezig. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Ik vroeg me dus af waar ik de tijd vandaan haalde toen ik wél buiten de deur werkte. Want toen deed ik het ook allemaal, maar dan op mijn vrije dag. Ineens bedacht ik me dat ik toen ook vond dat ik op mijn vrije dag drukker was dan op een werkdag. Dus...toch maar weer een baan zoeken, heb ik in ieder geval íets meer rust.
Komt tijd, komt een leuke nieuwe job. Hoop ik.

Komt tijd, komt een nieuwe blog. Hoop ik.

donderdag 24 november 2011

Laparoscopie...

Wederom geen goed bericht. Het bleek dinsdag tijdens de controle toch echt om een EUG te gaan, dus ik werd direct met spoed opgenomen. Ben dezelfde avond nog geopereerd.
Bij een laparoscopie wordt er koolzuurgas in je buik gespoten. Pijnlijk, vind ik. Kan niet op of neer, niet normaal ademen en dus ook niet normaal praten. Wat een tegenvaller zeg...
De drie buikwondjes vallen op zich wel erg mee, alleen de wond in mijn navel vind ik vervelend. De grootste incisie hebben ze precies over mijn oude sectio gemaakt, dus geen lelijk litteken. Die van de navel valt vanzelf al niet op en de derde is maar één centimeter dus da's ook geen punt.
Nu proberen op te knappen. Zowel fysiek als mentaal. Valt me zwaar. Erg zwaar...

woensdag 16 november 2011

Goed instinct, foute boel...

Gisteren dé dag. Had 's ochtends geen rust in m'n kont. Dus wasjes gedaan, huis gesopt en misschien wel 3000 keer op de klok gekeken...
Om 12.30 uur precies waren manlief en ik bij het lab van het Diak om bloed te prikken. Om 13 uur hadden we pas de afspraak bij de gyn. Even naar buiten dus nog maar. Snackbar om de hoek, dus Pat kocht een broodje saté-kroket. Lekker, maar niet nu...
Om 13 uur zitten we dan eindelijk op de 4e etage te wachten. Natuurlijk loopt het uit en worden we pas tegen half twee geroepen. Er wordt gevraagd hoe ik me voel. Eerlijk? Kut. Want ik voel me niet zwanger, heb nog steeds buikpijn en vloei lichtjes. De inwendige echo wordt gemaakt. Niets te zien, wederom het beeld van een lege baarmoeder. Wel is er wat 'slijmopbouw'. Netjes volgens de gyn, want met deze termijn (ca. 5 weken) is dit een normaal beeld. Ik twijfel...
Het is wachten op het lab, we moeten weten hoeveel HCG er in mijn bloed zit zodat ze dat kunnen vergelijken met afgelopen donderdag. We worden weer naar de wachtruimte gestuurd.
Een klein half uurtje later komt dokter Detmann ons ophalen. We gaan een spreekkamertje in en ik voel het al... Het is niet goed... Donderdag zat er 550 IU/L HCG in mijn bloed en daar bleek tot aan vandaag maar 50 IU/L bijgekomen te zijn. Véél te weinig... Een miskraam. Ik wíst het... Mijn instinct laat me niet in de steek. Nooit, dus nu ook niet.
Nu is het wachten of er vanzelf iets gebeurt. Volgende week dinsdag hebben we weer een afspraak om te checken of 'alles' uit mijn lichaam is. Is dat niet zo, moet er actie ondernomen worden. Grote vraag is dan waar het vruchtzakje/vruchtje zich bevindt, want als dat niet in de baarmoeder is hebben we er nog een probleem bij. Dan is de kans groot dat het in één van mijn eileiders zit. En dan moet die opengemaakt worden natuurlijk, met alle risico's van dien...
Ook al waren we (nog!) niet bewust met een 3e zwangerschap bezig, het was een erg mooie verrassing en dus komt de klap hard aan. Bij mij wel in ieder geval. Ik kan de juiste woorden niet vinden om mijn gevoel te beschrijven. Het voelt als een soort verlies, alsof mijn lichaam gefaald heeft. Ik weet ook niet of ik er nog vertrouwen in heb. Of ik het nog wel durf...een derde... Moet je het lot tarten? Ik weet het niet. Ik ben 37, dus heel veel tijd hebben we niet meer. Natuurlijk heb ik twee geweldig mooie meiden, en moet ik mijn handen méér dan dicht knijpen. Maar...
Wederom ben ik uit het veld geslagen. Voel me kutter dan kut. Weet niet wat me te wachten staat en daarom voel ik me machteloos. Wachten, meer kunnen we niet doen...

zaterdag 12 november 2011

Ondersteboven...

Van de eerste schrik bekomen. Denk ik. Manlief is helemaal in de wolken. Of ze deze keer roze of blauw zijn is de grote vraag. Ik ben zelf nog wel wat voorzichtig. Ik blijf namelijk vloeien, en dat lijkt me niet helemaal normaal. Ook heb ik last van buikpijn... Denk dat mijn darmstelsel enigszins van slag is. Hoort erbij.

Heb vandaag dus maar mijn sauna-date met de meiden afgezegd. Dat gaat gewoon ff niet. Jammer, maar ik heb toch geen rust in mijn lijf momenteel. Ga ik lekker zitten hyperen in de sauna, niet handig.

Kom ook echt niet vooruit vandaag. Ben zo loom als de pest. Wil al de hele ochtend 'iets' aan het huis doen, maar helaas...er is nog niets gebeurd. De was stapelt zich op. Komt wel. Lekker belangrijk...

De afgelopen weken heb ik de blog van KanjerGuusje gevolgd. Ben er helemaal ondersteboven van. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Zou ik het me zo aangetrokken hebben omdat de hormonen dus door mijn lijf heen gieren? Nee...helaas. Ik ben moeder, ik blijk net zwanger én ik ben een HSP-er...
Als HSP-er kan ik me als geen ander inleven. Ik vóel veel. Teveel. Daarnaast heb ik, net als vele anderen met mij, helaas ook een eigen verhaal. Daarover wellicht later meer, nu even niet.
Het komt erop neer dat ik al wekenlang huil en uit mijn doen ben. Omdat ik vóel. Maar goed ook, da's namelijk altijd beter dan níets voelen. Toch?

Vanmiddag mijn moeder aan de telefoon. Of we erwtensoep komen eten. Prima! Alleen geen idee of ik het weg kan krijgen. Dus haar maar direct verteld hoe we ervoor staan. Totaal overdonderd. Net als wij in eerste instantie.

Vooralsnog is het wachten op dinsdag. De dag van de zekerheid. Goed of niet goed? De tijd zal het leren...

vrijdag 11 november 2011

Onze derde?!

Voel me al langere tijd niet lekker. Echt niet lekker. Ben in 5 weken ook al 4x ongesteld geweest. Bah! Twee bezoekjes aan de huisarts leverden weinig op. Ik moest maar met 'de pil' beginnen om mijn cyclus weer in het gareel te krijgen. De buikpijn die ik heb wordt geweten aan een wat moeilijke stoelgang. Alles kan. Denk ik. Krijg wel een verwijzing mee voor een inwendige echo, just to be sure. Het kán namelijk ook een cyste of een vleesboom zijn. Ik maak een afspraak en kan 22 november terecht. Prima, vind ik.

Woensdagavond 9 november, nadat we bij de Super de Boer boodschappen gedaan hebben, roep ik naar Pat dat ik bij 't Kruidvat een test wil kopen. Koop gelijk een dubbele, twee voor vijf euro. Koopje. Waarom ik de test wilde kopen? Geen idee. Maar het moest.

Ik laat het bad vol lopen om samen met mijn kleine mevrouwtje lekker te keutelen. Ik geniet zó intens van haar, mijn mooiste kleine meisje... Voordat ik met haar in bad stap doe ik snel een test. Nog geen twee seconden later twee dikke strepen. Dat kan niet. Ik ben toch al bijna 5 weken onafgebroken ongesteld? Ik snel naar beneden, test nummer twee halen. Nog een keer dan. Nog geen seconde later: twee dikke strepen. Huh??? Onmogelijk!! Ik ga in bad, neem nog lekker een borrel (hóe dom!!!!) en geniet van mijn kleine mevrouwtje. Het kwartje valt niet.

Donderdag word ik zachtjes door mijn grote mooiste meisje gewekt met de mededeling dat ik straks door de huisarts gebeld ga worden. Wederom een 'Huh???' gevoel. Pat maakt zich zorgen. Ondefinieerbare buikpijn, 5 weken vloeien, rugklachten en nu een positieve test... Hij heeft vanaf zijn werk gebeld en gezorgd dat de huisarts NU actie onderneemt. De huisarts belt mij al snel en zegt dat ik rond 12 uur in het Diakonessenhuis word verwacht voor een inwendige echo. Goed. Ik zal er zijn.

Ik ben ruim op tijd en wacht op de afdeling Gynaecologie/Verloskunde. Moet lang wachten. Geen probleem, ik heb mijn telefoon bij me en speel Wordfeud. Ook What's app ik wat met Pat, mijn zusje en Rens. Mooi tijdverdrijf.
Ik word geroepen en na een kort gesprekje volgt de echo. Niets te zien. Hélemaal niets. Ik moet in een potje plassen en wat bloed in het lab af laten nemen. Gedaan. Twee uur later (!) word ik weer geroepen. Ik blijk toch écht zwanger te zijn. HUH??? Ja, echt...zwanger. HCG-gehalte past bij een prille zwangerschap, vandaar (nog) geen beeld op de echo. Moet dinsdag weer terug om wederom mijn bloed te testen op de hoeveelheid HCG. Deze zou dan toegenomen moeten zijn. Ook weer een echo, omdat er dan waarschijnlijk wél iets op te zien is. En als het tegenvalt hebben we het dus over een miskraam. Pfff...
Totaal uit het veld geslagen kom ik thuis. Weet niet wat ik ervan moet denken.
Zwanger, of niet...van nummer drie!! Soort van ongepland maar hartstikke welkom. Moet het wel even laten bezinken...

Het kwartje is inmiddels gevallen. Ik ben zwanger. Van onze derde. Hoop nu natuurlijk ook alleen nog maar dat het wel goed zit!!