Van de eerste schrik bekomen. Denk ik. Manlief is helemaal in de wolken. Of ze deze keer roze of blauw zijn is de grote vraag. Ik ben zelf nog wel wat voorzichtig. Ik blijf namelijk vloeien, en dat lijkt me niet helemaal normaal. Ook heb ik last van buikpijn... Denk dat mijn darmstelsel enigszins van slag is. Hoort erbij.
Heb vandaag dus maar mijn sauna-date met de meiden afgezegd. Dat gaat gewoon ff niet. Jammer, maar ik heb toch geen rust in mijn lijf momenteel. Ga ik lekker zitten hyperen in de sauna, niet handig.
Kom ook echt niet vooruit vandaag. Ben zo loom als de pest. Wil al de hele ochtend 'iets' aan het huis doen, maar helaas...er is nog niets gebeurd. De was stapelt zich op. Komt wel. Lekker belangrijk...
De afgelopen weken heb ik de blog van KanjerGuusje gevolgd. Ben er helemaal ondersteboven van. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Zou ik het me zo aangetrokken hebben omdat de hormonen dus door mijn lijf heen gieren? Nee...helaas. Ik ben moeder, ik blijk net zwanger én ik ben een HSP-er...
Als HSP-er kan ik me als geen ander inleven. Ik vóel veel. Teveel. Daarnaast heb ik, net als vele anderen met mij, helaas ook een eigen verhaal. Daarover wellicht later meer, nu even niet.
Het komt erop neer dat ik al wekenlang huil en uit mijn doen ben. Omdat ik vóel. Maar goed ook, da's namelijk altijd beter dan níets voelen. Toch?
Vanmiddag mijn moeder aan de telefoon. Of we erwtensoep komen eten. Prima! Alleen geen idee of ik het weg kan krijgen. Dus haar maar direct verteld hoe we ervoor staan. Totaal overdonderd. Net als wij in eerste instantie.
Vooralsnog is het wachten op dinsdag. De dag van de zekerheid. Goed of niet goed? De tijd zal het leren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten