Laparoscopie...

Wederom geen goed bericht. Het bleek dinsdag tijdens de controle toch echt om een EUG te gaan, dus ik werd direct met spoed opgenomen. Ben dezelfde avond nog geopereerd.
Bij een laparoscopie wordt er koolzuurgas in je buik gespoten. Pijnlijk, vind ik. Kan niet op of neer, niet normaal ademen en dus ook niet normaal praten. Wat een tegenvaller zeg...
De drie buikwondjes vallen op zich wel erg mee, alleen de wond in mijn navel vind ik vervelend. De grootste incisie hebben ze precies over mijn oude sectio gemaakt, dus geen lelijk litteken. Die van de navel valt vanzelf al niet op en de derde is maar één centimeter dus da's ook geen punt.
Nu proberen op te knappen. Zowel fysiek als mentaal. Valt me zwaar. Erg zwaar...

Goed instinct, foute boel...

Gisteren dé dag. Had 's ochtends geen rust in m'n kont. Dus wasjes gedaan, huis gesopt en misschien wel 3000 keer op de klok gekeken...
Om 12.30 uur precies waren manlief en ik bij het lab van het Diak om bloed te prikken. Om 13 uur hadden we pas de afspraak bij de gyn. Even naar buiten dus nog maar. Snackbar om de hoek, dus Pat kocht een broodje saté-kroket. Lekker, maar niet nu...
Om 13 uur zitten we dan eindelijk op de 4e etage te wachten. Natuurlijk loopt het uit en worden we pas tegen half twee geroepen. Er wordt gevraagd hoe ik me voel. Eerlijk? Kut. Want ik voel me niet zwanger, heb nog steeds buikpijn en vloei lichtjes. De inwendige echo wordt gemaakt. Niets te zien, wederom het beeld van een lege baarmoeder. Wel is er wat 'slijmopbouw'. Netjes volgens de gyn, want met deze termijn (ca. 5 weken) is dit een normaal beeld. Ik twijfel...
Het is wachten op het lab, we moeten weten hoeveel HCG er in mijn bloed zit zodat ze dat kunnen vergelijken met afgelopen donderdag. We worden weer naar de wachtruimte gestuurd.
Een klein half uurtje later komt dokter Detmann ons ophalen. We gaan een spreekkamertje in en ik voel het al... Het is niet goed... Donderdag zat er 550 IU/L HCG in mijn bloed en daar bleek tot aan vandaag maar 50 IU/L bijgekomen te zijn. Véél te weinig... Een miskraam. Ik wíst het... Mijn instinct laat me niet in de steek. Nooit, dus nu ook niet.
Nu is het wachten of er vanzelf iets gebeurt. Volgende week dinsdag hebben we weer een afspraak om te checken of 'alles' uit mijn lichaam is. Is dat niet zo, moet er actie ondernomen worden. Grote vraag is dan waar het vruchtzakje/vruchtje zich bevindt, want als dat niet in de baarmoeder is hebben we er nog een probleem bij. Dan is de kans groot dat het in één van mijn eileiders zit. En dan moet die opengemaakt worden natuurlijk, met alle risico's van dien...
Ook al waren we (nog!) niet bewust met een 3e zwangerschap bezig, het was een erg mooie verrassing en dus komt de klap hard aan. Bij mij wel in ieder geval. Ik kan de juiste woorden niet vinden om mijn gevoel te beschrijven. Het voelt als een soort verlies, alsof mijn lichaam gefaald heeft. Ik weet ook niet of ik er nog vertrouwen in heb. Of ik het nog wel durf...een derde... Moet je het lot tarten? Ik weet het niet. Ik ben 37, dus heel veel tijd hebben we niet meer. Natuurlijk heb ik twee geweldig mooie meiden, en moet ik mijn handen méér dan dicht knijpen. Maar...
Wederom ben ik uit het veld geslagen. Voel me kutter dan kut. Weet niet wat me te wachten staat en daarom voel ik me machteloos. Wachten, meer kunnen we niet doen...

Ondersteboven...

Van de eerste schrik bekomen. Denk ik. Manlief is helemaal in de wolken. Of ze deze keer roze of blauw zijn is de grote vraag. Ik ben zelf nog wel wat voorzichtig. Ik blijf namelijk vloeien, en dat lijkt me niet helemaal normaal. Ook heb ik last van buikpijn... Denk dat mijn darmstelsel enigszins van slag is. Hoort erbij.

Heb vandaag dus maar mijn sauna-date met de meiden afgezegd. Dat gaat gewoon ff niet. Jammer, maar ik heb toch geen rust in mijn lijf momenteel. Ga ik lekker zitten hyperen in de sauna, niet handig.

Kom ook echt niet vooruit vandaag. Ben zo loom als de pest. Wil al de hele ochtend 'iets' aan het huis doen, maar helaas...er is nog niets gebeurd. De was stapelt zich op. Komt wel. Lekker belangrijk...

De afgelopen weken heb ik de blog van KanjerGuusje gevolgd. Ben er helemaal ondersteboven van. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Zou ik het me zo aangetrokken hebben omdat de hormonen dus door mijn lijf heen gieren? Nee...helaas. Ik ben moeder, ik blijk net zwanger én ik ben een HSP-er...
Als HSP-er kan ik me als geen ander inleven. Ik vóel veel. Teveel. Daarnaast heb ik, net als vele anderen met mij, helaas ook een eigen verhaal. Daarover wellicht later meer, nu even niet.
Het komt erop neer dat ik al wekenlang huil en uit mijn doen ben. Omdat ik vóel. Maar goed ook, da's namelijk altijd beter dan níets voelen. Toch?

Vanmiddag mijn moeder aan de telefoon. Of we erwtensoep komen eten. Prima! Alleen geen idee of ik het weg kan krijgen. Dus haar maar direct verteld hoe we ervoor staan. Totaal overdonderd. Net als wij in eerste instantie.

Vooralsnog is het wachten op dinsdag. De dag van de zekerheid. Goed of niet goed? De tijd zal het leren...

Onze derde?!

Voel me al langere tijd niet lekker. Echt niet lekker. Ben in 5 weken ook al 4x ongesteld geweest. Bah! Twee bezoekjes aan de huisarts leverden weinig op. Ik moest maar met 'de pil' beginnen om mijn cyclus weer in het gareel te krijgen. De buikpijn die ik heb wordt geweten aan een wat moeilijke stoelgang. Alles kan. Denk ik. Krijg wel een verwijzing mee voor een inwendige echo, just to be sure. Het kán namelijk ook een cyste of een vleesboom zijn. Ik maak een afspraak en kan 22 november terecht. Prima, vind ik.

Woensdagavond 9 november, nadat we bij de Super de Boer boodschappen gedaan hebben, roep ik naar Pat dat ik bij 't Kruidvat een test wil kopen. Koop gelijk een dubbele, twee voor vijf euro. Koopje. Waarom ik de test wilde kopen? Geen idee. Maar het moest.

Ik laat het bad vol lopen om samen met mijn kleine mevrouwtje lekker te keutelen. Ik geniet zó intens van haar, mijn mooiste kleine meisje... Voordat ik met haar in bad stap doe ik snel een test. Nog geen twee seconden later twee dikke strepen. Dat kan niet. Ik ben toch al bijna 5 weken onafgebroken ongesteld? Ik snel naar beneden, test nummer twee halen. Nog een keer dan. Nog geen seconde later: twee dikke strepen. Huh??? Onmogelijk!! Ik ga in bad, neem nog lekker een borrel (hóe dom!!!!) en geniet van mijn kleine mevrouwtje. Het kwartje valt niet.

Donderdag word ik zachtjes door mijn grote mooiste meisje gewekt met de mededeling dat ik straks door de huisarts gebeld ga worden. Wederom een 'Huh???' gevoel. Pat maakt zich zorgen. Ondefinieerbare buikpijn, 5 weken vloeien, rugklachten en nu een positieve test... Hij heeft vanaf zijn werk gebeld en gezorgd dat de huisarts NU actie onderneemt. De huisarts belt mij al snel en zegt dat ik rond 12 uur in het Diakonessenhuis word verwacht voor een inwendige echo. Goed. Ik zal er zijn.

Ik ben ruim op tijd en wacht op de afdeling Gynaecologie/Verloskunde. Moet lang wachten. Geen probleem, ik heb mijn telefoon bij me en speel Wordfeud. Ook What's app ik wat met Pat, mijn zusje en Rens. Mooi tijdverdrijf.
Ik word geroepen en na een kort gesprekje volgt de echo. Niets te zien. Hélemaal niets. Ik moet in een potje plassen en wat bloed in het lab af laten nemen. Gedaan. Twee uur later (!) word ik weer geroepen. Ik blijk toch écht zwanger te zijn. HUH??? Ja, echt...zwanger. HCG-gehalte past bij een prille zwangerschap, vandaar (nog) geen beeld op de echo. Moet dinsdag weer terug om wederom mijn bloed te testen op de hoeveelheid HCG. Deze zou dan toegenomen moeten zijn. Ook weer een echo, omdat er dan waarschijnlijk wél iets op te zien is. En als het tegenvalt hebben we het dus over een miskraam. Pfff...
Totaal uit het veld geslagen kom ik thuis. Weet niet wat ik ervan moet denken.
Zwanger, of niet...van nummer drie!! Soort van ongepland maar hartstikke welkom. Moet het wel even laten bezinken...

Het kwartje is inmiddels gevallen. Ik ben zwanger. Van onze derde. Hoop nu natuurlijk ook alleen nog maar dat het wel goed zit!!