Gisteren dé dag. Had 's ochtends geen rust in m'n kont. Dus wasjes gedaan, huis gesopt en misschien wel 3000 keer op de klok gekeken...
Om 12.30 uur precies waren manlief en ik bij het lab van het Diak om bloed te prikken. Om 13 uur hadden we pas de afspraak bij de gyn. Even naar buiten dus nog maar. Snackbar om de hoek, dus Pat kocht een broodje saté-kroket. Lekker, maar niet nu...
Om 13 uur zitten we dan eindelijk op de 4e etage te wachten. Natuurlijk loopt het uit en worden we pas tegen half twee geroepen. Er wordt gevraagd hoe ik me voel. Eerlijk? Kut. Want ik voel me niet zwanger, heb nog steeds buikpijn en vloei lichtjes. De inwendige echo wordt gemaakt. Niets te zien, wederom het beeld van een lege baarmoeder. Wel is er wat 'slijmopbouw'. Netjes volgens de gyn, want met deze termijn (ca. 5 weken) is dit een normaal beeld. Ik twijfel...
Het is wachten op het lab, we moeten weten hoeveel HCG er in mijn bloed zit zodat ze dat kunnen vergelijken met afgelopen donderdag. We worden weer naar de wachtruimte gestuurd.
Een klein half uurtje later komt dokter Detmann ons ophalen. We gaan een spreekkamertje in en ik voel het al... Het is niet goed... Donderdag zat er 550 IU/L HCG in mijn bloed en daar bleek tot aan vandaag maar 50 IU/L bijgekomen te zijn. Véél te weinig... Een miskraam. Ik wíst het... Mijn instinct laat me niet in de steek. Nooit, dus nu ook niet.
Nu is het wachten of er vanzelf iets gebeurt. Volgende week dinsdag hebben we weer een afspraak om te checken of 'alles' uit mijn lichaam is. Is dat niet zo, moet er actie ondernomen worden. Grote vraag is dan waar het vruchtzakje/vruchtje zich bevindt, want als dat niet in de baarmoeder is hebben we er nog een probleem bij. Dan is de kans groot dat het in één van mijn eileiders zit. En dan moet die opengemaakt worden natuurlijk, met alle risico's van dien...
Ook al waren we (nog!) niet bewust met een 3e zwangerschap bezig, het was een erg mooie verrassing en dus komt de klap hard aan. Bij mij wel in ieder geval. Ik kan de juiste woorden niet vinden om mijn gevoel te beschrijven. Het voelt als een soort verlies, alsof mijn lichaam gefaald heeft. Ik weet ook niet of ik er nog vertrouwen in heb. Of ik het nog wel durf...een derde... Moet je het lot tarten? Ik weet het niet. Ik ben 37, dus heel veel tijd hebben we niet meer. Natuurlijk heb ik twee geweldig mooie meiden, en moet ik mijn handen méér dan dicht knijpen. Maar...
Wederom ben ik uit het veld geslagen. Voel me kutter dan kut. Weet niet wat me te wachten staat en daarom voel ik me machteloos. Wachten, meer kunnen we niet doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten