Tegen deze tijd zou mijn buik al wel wat aan het groeien geweest zijn. Niets is dus minder waar. Mijn buik is plat. Platter dan ooit. Het verdriet is er niet minder op geworden, sterker nog...het lijkt alleen maar groter te worden. En natuurlijk, ik héb al twee kinderen...de mooiste en liefste meisjes die ik mij ooit had kunnen wensen!! Ik mag dus eigenlijk niet zeuren. Maar het gemis blijft...in ieder geval de gedachte aan ´wat had kunnen zijn´...
Stilletjes hopen we dan ook op een klein wondertje dit jaar. Volgens manlief heb ik in ieder geval enorme nestdrang. Dat zou wel wat voorbarig zijn, maar misschien heeft ie toch gelijk. De hele zolder moest vorige week leeg en achterstallige klusjes moesten worden afgemaakt. Alles netjes. Méér dan netjes. Ons huis kan weer door voor ´etalage´ hoor, pfff!
De Curverbox met babykleertjes die ik tegen kwam deed mij in dikke tranen uitbarsten. Vol goede moed wilde ik het een en ander uitzoeken om aan mijn lieve vriendin Rens te geven. Ik kan het niet... Het doet pijn. Ik zie mijn kleine mevrouwtje alles nog zó dragen, alsof het gisteren was. Die kleine, mooie, lieve petieterige kleertjes wil ik zelf nog één keer bij een kindje aan kunnen trekken...
Mijn hart huilt, maar ik hou me sterk en blijf hoop houden.
Mijn meisjes zijn allebei in september geboren. Omdat ze allebei te vroeg geboren zijn betekent dat, dat ze rond deze periode zo ongeveer verwekt zouden moeten zijn. Voor mij een hele spannende tijd dus. Beide keren testte ik begin/half februari positief. Meer dan ´ons best doen´ en hopen kunnen we nu niet doen. Zou het ons gegeven zijn, een derde kindje? We zijn, zoals al gezegd, méér dan gezegend met onze twee meisjes, maar zou Hij dan toch nog een 'toegift' voor ons in petto hebben? Een broertje of een zusje voor onze meisjes, het maakt niet uit... Nog één keer een mooie buik...alstublieft????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten